Ik kan soms overweldigd zijn door mijn to-do’s. Vaak is dat niet door het aantal, een getal zegt maar zoveel. Al raad je sowieso aan om op zowel je telefoon als op je computer de zogenoemde ‘badges’ af te zetten. Dit zijn de fel gekleurde cijfertjes die bij elke app staan en het aantal ongelezen e-mails, whatsapps of to-do’s weerspiegelt. Met dat getal ben je werkelijk niets. Het kan enkel een bron van stress en ongemak zijn. Die badges zijn ook gemaakt zodat jij er op wil klikken. Ze zijn fel, springen eruit en je kan er niet naast kijken. Afzetten dus die handel. Er zijn ook echte die-hards die hun telefoon in zwart/wit zetten, om alle felle kleuren buitenspel te zetten.
Nee, als ik overweldigd ben door mijn to-do’s dan is het vaak door de omvang van de taak. Denk aan taken zoals:
Schrijf een visietekst over inclusief onderwijs
Werk een lessenplan uit over literatuuronderwijs
Examen wiskunde 2A opstellen.
Dit zijn op zich zeer legitieme en belangrijke taken die op jouw takenlijst kunnen belanden, maar ze zijn zo groot dat ze verlammend kunnen werken. Want hoe begin je er nu aan? En wanneer plan je die in? Want de kans dat je het hele examen in een zit kan opstellen, is klein, dus je zal er wel wat tijd voor nodig hebben, maar hoeveel? Kortom, het is niet altijd handig om moeilijke complexe taken in zijn geheel op te nemen in je takenlijst.
Rick Pastoor noemt deze fase het transformeren van taken naar acties. Taken zijn, schrijft hij, vage, halve en vaak nog niet concreet uitgewerkte opmerkingen. Ze hebben een doel, maar dat is vaak te groot of te complex om te bevatten. Het is daarom belangrijk dat je af en toe de tijd neemt om je taken om te zetten naar acties. En liefst naar kleinere acties die de complexe taak herleiden tot haalbare en bevattelijke taken. Breek het op. Bijvoorbeeld voor het examen wiskunde zou je de taak kunnen opsplitsen in verschillende delen: ‘Overloop de cursus en noteer alle onderdelen die aan bod kunnen komen op het examen.’ Dit is een zeer heldere, duidelijke omschreven actie waarvan je kan inschatten hoe lang die gaat duren, waar je tijd voor kan vrijmaken en die niet te complex is om aan te beginnen. En vooral, die je op weg zet om een volgende actie te ondernemen, want met dat lijstje kan je dan weer verder aan slag.
Kortom, voel je dat je takenlijstje belangrijke to-do’s bevat, waar je maar niet aan begonnen raakt? Probeer die taken dan anders te formuleren. Steek er een werkwoord in, maak er een actie van, breek ze op in vijf verschillende kleine taakjes. Zo zet je stapjes, ga je vooruit en maak je het complexe eenvoudig.
Ik las het boek ‘Van individueel naar inclusief onderwijs’ van Bert Wienen. Ik vond het een ongelofelijk straffe analyse van het zorgbeleid in ons onderwijs. Echt een must-read. De inzichten die ik het belangrijkste vond, lees je hier.
Ik haat het om audioberichten te krijgen. Ik vind het een gigantisch asociaal fenomeen en er is niets dat meer schreeuwt: ‘mijn tijd is belangrijker dan de jouwe’, dan het versturen van een audiobericht. Maar, er is een oplossing. Je kan namelijk op je iPhone instellen, dat deze audioberichten automatisch getranscribeerd worden. Zo kan je het uiteindelijk toch nog lezen en moet je niet als een malle je telefoon tegen je oor houden.
Elke dag mijn klein pleziertje: woordje.be
Hij is bijna uit, eindelijk zou ik durven zeggen. Alkibiades van Ilja Leonard Pfeiffer ligt al maanden op mijn nachtkastje. Tussendoor las ik verschillende andere boeken, om de monumentaliteit van deze klepper af en toe te doorbreken. Wat ik er van vond? Ik schrijf zeker nog een wat langere recensie in mijn volgende nieuwsbrief, maar dit kan ik toch al kwijt: Het boek is veeeeeel te lang.
Ook gelezen: Tussen Werelden van Julie Zeh en Simon Urban. Ik vond dit bij momenten een fantastisch boek. Het boek is een conversatie tussen twee jeugdvrienden, die elkaar na jaren nog eens terug zien. Ze studeerden samen literatuur, maar zijn daarna elk een ander pad op gegaan. Zij is landbouwer geworden en vecht om het hoofd boven water te houden. Hij is hoofdredacteur van een bekend magazine en moet zich staande houden tussen de politieke machtsstructuren. De twee beginnen met elkaar te corresponderen via e-mail en whatsapp en dat levert knetterende discussies op. Tussen de gesprekken over koolstof en woke, voel je de spanning tussen de twee jeugdvrienden (of zijn het toch geliefden?). Dan weer toenadering, aantrekking om dan weer bruut af te stoten. Ook dit boek is me net iets te lang, maar het grootste deel is, ondanks zijn speciale vorm, gewoon spannend en heerlijk om te lezen. Echt een aanrader.
Geïnspireerd, getriggerd, gelachen of genoten van wat ik heb geschreven? Stuur deze nieuwsbrief dan door naar je collega’s, vrienden en familie. Hoe meer lezende zielen, hoe fijner!
Tot snel,
Rinke